ტირილიც მომინდება ხანდახან.
ვტირი თანაგრძნობის იმედით,მაგრამ სადაა ეს თანაგრძნობა..უმეტეს შემთხვევაში დედა უსაფუძვლო წუწუნს ეძახის ჩემს ტირილს.სხვას ვიღას შევჩივლებ რამეს. ან რა აზრი აქვს,ვინ რას მიშველის..მგონი ავიწყდებათ უფროსებს რომ ოდესღაც ისინიც იყვნენ 12-ის.ჰო, წუწუნზე ვამბობდი. ზოგსო კარგად აქვსო დაცდილიო.დაცდის ალბათ,თუ ჰყავს მსმენელი. მაგრამ თუ ასეთი არ არის, მაშინ ვის ვეწუწუნო?
ან წერას რა აზრი აქვს თუ არავინ წაიკითხავს?
ამ ბლოგებს ერთი ცუდი რამ ახასიათებს; თუ არ დაგიკომენტარეს, ვერც გაიგებ წაიკითხეს თუ არა. პირად საუბრებშიც შეიძლება აზრის გაზიარება, მაგრამ ყოველთვის ესეც არ ხერხდება.
ერთხელ ვხუმრობდით, წუწუნების სია შევადგინოთო. სია დაუსრულებელი იქნებოდა..
მაგრამ მე მართლა მაქვს საწუწუნო მიზეზები.
რატომღაც ყველას, სახლში, სკოლაში, სამხატვროში მოსწონთ და აწყობთ რომ ვიყო მოზრდილი, მქონდეს პასუხისმგებლობა,დამოუკიდებლად ვაკეთო საქმე და ვაკეთო კარგად. როგორც კი საქმე პირიქითა მოთხოვნებზე მივა, ჯერ პატარა ხარო მომაძახებენ და აკრძალვების ნუსხაც მზად არის.
პეპელა ხომ არ ვარ -
ნურც გაფრინდები, ნურც მოფრინდები! რა ქნას პეპელამ?!
ეს უსამართლობაა..
დიდებსო დიდი პრობლემები აქვთო. მეც ჩემი პრობლემები დიდად მეჩვენება..
ჩემს კლასელებს და საერთოდ თანატოლებს, მოსწონთ რომ ისეთი ვარ, როგორც ისინი, ვარ და იმიტომ.
ცოტა უფროსებს (15-16 წლისებს ) მოსწონთ, რომ მათი მესმის და მეგობრობა შემიძლია.
ძალიან უფროსებს (20<) ხან ძალიან მოვწონვარ, ხანაც საერთოდ იგნორირებას მიკეთებენ. იგნორირებაზე გამახსენდა. შეიძლება მოიკითხო ერთხელ,ორჯერ ,სამჯერ.... პასუხი კი ერთხელაც არ მიიღო?! მეგობარი ჰქვია!!
სიყვარული და მეგობრობა ერთმანეთის გამოძახილია, იმდენს იძლევიან რამდენსაც იღებენო - სიბრძნის წიგნში ამოვიკითხე.
ანგარებიანი გამოდის ეს მეგობრობა.თუ ასე არ არის, მაშინ გული გწყდება და ივიწყებ რომ გიყვარს?
არ სცალია? ორი სიტყვის მოწერას არც ისე ბევრი დრო უნდა. 
მერე რა რომ უმცროსი ვარ. უფრო უფროსების მკითხულობენ.
გულს მტკენს ზერელე, ვითომ-ვითომ დამოკიდებულება.
არც არასერიოზული დამოკიდებულება არ მომწონს. როცა არაფერი აქვთ სათქმელი და -რა საყვარელია -თი მამკობენ. ადრე მომწონდა . ახლა მაღიზიანებს. სულაც არ არის ჩემი ბრალი ვინმეს თუ არაფერი აქვს სათქმელი. ამ სიტყვით კი ყველას ერთნაირად ეფერებიან..
კომპთან ჯდომის დრო ყოველთვის შეზღუდული მაქვს. აი, ახლაც მერამდენედ მესმის-გამოთიშე, ადექი!
მერე რა რომ ხვალ ოთხშაბათია, მერე რა რომ დილით ადრე უნდა ავდგე, ახლა სულაც არ მინდა ძილი. ნეტა როდის იქნება, ჩემს ნებაზე გავიღვიძო და დავიძინო? ჩავიცვა როგორც მინდა.წავიდე ვისთანაც მინდა და იქ სადაც მინდა.ვნახო რაც მაინტერესებს და ვაკეთო არა ის რასაც მირჩევენ,არამედ ის რასაც მე ვთვლი ჩემთვის საინტერესოს და სასურველს..როდის?!როდის?!
ზაფხულამდე სულ ცოტა დარჩა, არდადეგებამდეც, ზაფხულის გატარება კი თბილისში მომიწევს, თანაც დედის გარეშე. როგორ არ ვიწუწუნო...
მეწუწუნებააააააააააააააააააა
ვათვალიერებ, ვათვალიერებ. ვკითხულობ, სხვებსაც ვუკითხავ ალაგ-ალაგ და არ მყოფნის.
